door: Anna Engbers (MaS-stagiaire) met foto's van Erik, Gert-Jan en Anna zelf
Hoi, ik ben Anna Engbers, 14 jaar oud, en ik loop stage bij natuurwerkgroep EnHoe. Deze stage sprak mij erg aan, omdat ik een ontzettende natuurliefhebber ben en ik het fijn vind om buiten te zijn. Ik had nog niet zoveel ervaring met werken in de natuur, dus het leek me leuk om daar wat over te leren.
We zouden vandaag gaan werken in 't Spik. Dat is een erg mooi landgoed, onderdeel van landgoed Smalenbroek, in de buurt van Enschede-Zuid. Ik kwam om 9 uur aan samen met María. Zodra iedereen was gearriveerd, werden we aan het werk gezet. Ik ging met María en Iza wilgen knippen langs de rand van een veldje. De wilgen werden geknipt met een knipschaar en de dikke stammen werden gezaagd. Op dat veld groeien orchideeën. De grond was er erg vochtig; daar houden ze van. Orchideeën die in het wild groeien zijn erg schaars. Het is dus erg belangrijk dat we hun leefgebied zo aangenaam mogelijk maken voor de zeldzame bloemen. Het kappen van de wilgen zorgt ervoor dat de orchideeën genoeg zonlicht krijgen. Toen we de wilgen eenmaal te gronde hadden gericht, moesten we ze in stapels neerleggen aan de rand van het veld. Dat heet een takkenril. Ook verderop waren ze bezig met rillen maken bij een houtwal.
Houtwallen werden vroeger gebruikt in plaats van een hekje rondom een weide. De takken werden eromheen gelegd en er werden doornige struiken (zoals de braam) bijgeplant. Zo konden de koeien of andere dieren niet uit hun weide ontsnappen. De werkzaamheden die we verrichtten, zorgden ook voor een nog optimaler leefgebied van de boomkikker. De boomkikker is een hele zeldzame kikker die maar weinig voorkomt in Nederland. 't Spik is één van de weinige gebieden waar de boomkikker nog voorkomt rondom Enschede. In 't Spik leven er ongeveer honderd boomkikkers. Erg belangrijk dus om de natuur zo aangenaam mogelijk te maken, zodat het mooie diertje niet verdwijnt uit 't Spik. 
Rond een uur of 11 was het tijd voor een korte pauze waarin we even wat konden eten en drinken. Ik ben daarna weer vrij snel aan het werk gegaan. Het bleek dat we nog een heel stuk met wilgen waren vergeten aan de andere kant van het veld, dus gingen María, Iza en ik daaraan werken. Ondertussen ging het zonnetje ook eens lekker schijnen; dat werd tijd zeg! Het bleek echter geen klus te zijn die zo geklaard is... Het waren er ontzettend veel, dus je wist niet waar je moest beginnen. En ze stonden allemaal heel erg dicht op elkaar, dus je kon er ook niet echt goed bij. María had sommigen tot de helft afgeknipt zodat Iza en ik ze vervolgens dicht tegen de grond konden afzagen, maar dat werkte ook allemaal niet zo lekker mee. Omdat de wilgen zo dicht op elkaar stonden, had ik geen genoeg ruimte om erbij te kunnen met de zaag. Maar gelukkig kwamen na een halfuurtje alle anderen om ons te helpen. Toen waren de wilgen binnen een kwartier allemaal weg. Zo snel kan het dus ook gaan.
Rond half 1 was de werkdag tot zijn einde gekomen. 't Spik zag er weer spiksplinternieuw uit ;)
Ik hoop dat de boomkikkertjes het naar hun zin gaan hebben.
Aanvulling door de redactie
Behalve het verwijderen van wilgenopslag is er ook gewerkt aan het afzetten van een houtwal en zijn er twee poelen ontdaan van overtollige vegetatie. Ondanks het onstuimige weer en een voorspelling van flinke buien (zelfs sneeuw werd gezegd), deden er 21 vrijwilligers mee. Daarbij was ook journaliste Wouke Gerritsen van TC/Tubantia. Zij schreef daarover een flink stuk in de krant van 16 december (hier de link naar dat artikel uit de papieren krant). Fotografe Annina Romita maakte ook nog enkele foto's en een filmpje voor de krant-online.