door: Harry van der Sleen
Vandaag, 29 augustus, zijn de activiteiten van de zaterdaggroep weer van start gegaan na een best wel lange zomerpauze. Er was bij de deelnemers dan ook goeie zin om, uiteraard met inachtneming van de bekende coronaregels en -maatregelen, weer eens lekker in de natuur aan de slag te gaan.
Het weer was vandaag verrassend beter dan dat de voorspellingen ons voorgeschoteld hadden.
De zon was grotendeels onze metgezel en na een tijdje gewerkt te hebben ging menig jasje en trui dan ook graag uit.
Onze werklocatie van vandaag lag dus in het hart van het prachtige Aamsveen. We kregen de opdracht van dagcoördinator Anton Heuven om een tweetal grasheidevelden met elkaar te verbinden door de berken en vuilboomopslag die beide veldjes scheiden, te verwijderen. Een deel van de ca. 15 deelnemers ging hier mee aan de slag, de rest van de groep ging in een hoek van een van deze veldjes het daar liggende beekje vrij maken van ongewenste begroeiing. Hierbij liep een van onze jongste deelnemers nog een deels nat pak op door tot boven zijn knieën weg te zakken in de zompige veenachtige oever.
In de welkome koffiepauze werden we o.a. nog even door Toon Brummelhuis vermaakt met zijn altijd opmerkelijke verhalen en visies. Dit keer vertelde hij over een boer in Drenthe die een tijdje geleden op vijf verschillende plaatsen in die provincie de heide in brand had gestoken. Dit uit onvrede met activiteiten van de locale natuurorganisaties die zijn geplande bedrijfsvoering in de weg stonden.
Ook nam Anton ons even mee naar een plek in het veen waar we konden zien hoe er vroeger turf gestoken werd en op welke diepte die verschillende turflagen zich bevonden. De turf die gewonnen werd op de laagst mogelijke diepte was uiteraard minder van kwaliteit dan die van de hogere lagen maar vooral ook veel natter. Om de turf toch geschikt te maken als brandstof moest die dus eerst gedroogd worden. Om dat proces te bespoedigen hadden de boeren van de Zuid-Esmarke, die allemaal hier een perceel in het veen bezaten voor turfwinning, een adequate oplossing bedacht. Op een deel van hun perceel hadden ze met o.a. kruiwagens kleine veldkeitjes aangevoerd en daarvan een steencirkel aangelegd waar de natte turf op uitgestort werd. Vervolgens liet men er dan een paard rondjes over lopen die op die manier het water uit de turf perste.
Er bevinden zich nog een stuk of twaalf van deze kluundellen in het Aamsveen. De meeste zijn echter niet meer terug te vinden omdat ze in de loop der jaren overwoekerd zijn. Een van deze dellen wordt echter nog voor educatieve doeleinden zichtbaar gehouden door het IVN Enschede. Deze kluundel genaamd de Verwooldsdel, die er nog authentiek bijlag, hebben we dan ook met veel belangstelling nog even bekeken. In het verleden onderhield EnHOe jaarlijks ook een andere kluundel aan het noordelijke toegangspad van het Aamsveen. Meer weten over kluundellen in Twente: lees hier het artikel van Johan ten Hoopen over dit onderwerp.
Na deze leerzame pauze hebben we de verwijderde bosschages bij elkaar gesleept en op een grote hoop gegooid zodat de mensen van Landschap Overijssel die later gemakkelijk kunnen ophalen zonder met zware machines het kwetsbare veen in te hoeven rijden. Om 13:00 uur zat het werk er op en werden we beloond met een heerlijke kop tomatensoep, gemaakt en aangevoerd door Jan Karel.
Het was een zeer geslaagde start van het nieuwe werkseizoen en ik hoop dat dit een mooie toonaangevende aanzet is voor de rest van het seizoen.